''Άκουγα χτες το τραγούδι της Αρβανιτάκη, το Παράπονο, και όπως πάντα ένοιωσα κάτι να με πλακώνει στο στήθος. Δεν είμαι από αυτού...
Σίγουρα υπάρχουν όμως άνθρωποι που το νοιώθουν αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συμβιβαστεί με καταστάσεις που τους έχουν οδηγήσει μακριά από τα όνειρά τους. Όλοι κάναμε όνειρα μικροί (ή και μεγάλοι) και λέγαμε ότι θα παλέψουμε με νύχια και με δόντια για να τα κάνουμε πραγματικότητα. Η ζωή όμως σπανίως έχει τα ίδια σχέδια με εμάς και μας προσγειώνει ανώμαλα.
Πώς είναι άραγε να ξυπνάς ένα πρωί και να νοιώθεις ότι ζεις τη ζωή ενός άλλου; Ότι ζεις τη ζωή σου σαν να μην είσαι μέσα στο σώμα σου αλλά σαν να την παρακολουθείς από ψηλά, από μακριά, χωρίς να μπορείς να επέμβεις. Γιατί άραγε αφήνουμε τον εαυτό μας να πέφτει σε αυτήν την λούμπα;
Φοβόμαστε θα μου πείτε. Φοβόμαστε να ρισκάρουμε. Και δεν φοβόμαστε δηλαδή να ζούμε μια ζωή δυστυχισμένη; Μια ζωή σαν φυλακή; Μπορεί όταν το ακούμε έτσι να μην μας κάνει ιδιαίτερα δύσκολο αλλά νομίζω ότι θα είχαμε διαφορετική άποψη αν το ζούσαμε. Τι άλλο; Βολευόμαστε; Μπορεί να φταίει και αυτό, να μην θέλουμε να προσπαθούμε πολύ για ό,τι κάνουμε. Εκεί οι αποφάσεις ζυγίζονται και καταλήγεις σε αυτό που θες πιο πολύ.
Σε αυτό που διαφωνώ με το τραγούδι είναι ότι δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Νομίζω ότι υπάρχει. Και δεύτερη και τρίτη και όσες θέλουμε αρκεί να θέλουμε να προσπαθήσουμε. Μπορεί να μη μας ακολουθήσουν όλοι στις αλλαγές που θέλουμε. Μπορεί αυτοί οι «όλοι» να είναι η αιτία του συμβιβασμού μας οπότε ίσως να είναι και καλύτερα που δεν μας ακολουθούν. Μπορεί να συναντήσουμε και πολλά εμπόδια. Μπορεί να κουραστούμε, μπορεί να θέλουμε να τα παρατήσουμε. Αλλά αν θέλουμε να αλλάξουμε αυτό που ζούμε, τη ζωή ενός άλλου, τότε θα βρούμε τις δυνάμεις να προχωρήσουμε και να τα αλλάξουμε όλα.
Αυτά δεν ισχύουν μόνο για την αισθηματική μας ζωή, αν και εκεί είναι τα μεγαλύτερα πακέτα. Αφορούν και την επαγγελματική μας ζωή και την οικογενειακή και τον φιλικό μας κύκλο. Τα πάντα όλα. Όλον τον κύκλο μας. Το συναίσθημα ότι θα είμαστε κολλημένοι για πάντα σε έναν κόσμο που δεν μας αρέσει είναι αφόρητο, σε πνίγει, σε ωθεί να το τελειώσεις και όχι με καλό τρόπο πάντα. Πρέπει να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε πότε πρέπει να κάνουμε πίσω και πότε πρέπει να τα διαλύσουμε όλα και να πάρουμε τον δρόμο που θέλουμε. Δεν είναι εύκολο να το ξεχωρίσουμε, ούτε εύκολο να το κάνουμε αλλά η κατάθλιψη είναι η αρρώστια της εποχής μας και σκοτώνει αργά και βασανιστικά, χειρότερα και από την πιο άσχημη μορφή καρκίνου.
Στενοχωριέμαι γιατί βλέπω γύρω μου όλο και περισσότερους ανθρώπους να κλαίνε για την ζωή που δεν έζησαν. Άλλοι στενοχωριούνται. Άλλοι κάνουν τη δική μας ζωή κόλαση. Άλλοι αποτραβιούνται και στερούν τους δικούς τους ανθρώπους από έναν πολύτιμο φίλο, αγαπημένο, συνεργάτη. Όλοι είναι «χαμένοι» από μια τέτοια κατάσταση αλλά δυστυχώς μόνο ο ένας από αυτούς μπορεί να κάνει κάτι…''
Γιώτα Καρατζίδου
